هوءَ ائين هئي جيئن لهندڙ سج.عورت جي عمر جي ميز تي گذرندڙ وقت جي دز ڄمي وڃي ته لهي نه سگهندي آهي.عورت به ڪير … بازار ۾ ويٺل هڪ بيسوا؟ستن قرآنن جي برابر ته شريفن جي گهرن ۾ ويٺل عورتن کي سمجهيو ويندو آهي

ٿر جي ڀرڀر ڪندڙ ڀٽن جون دعائون هڪ صديءَ کان پوءِ اگهاميون آهن مان مٺيءَ جي ڳالهه نه ٿو ڪريان مٺي ته آرتي جي ٿالهيءَ وانگر اجهامي وئي آهي

هو شاعر نه هو. اديب نه هو. دانشور به نه هو. پر اهو ڪجهه هو، جنهن مان شعر جڙندا آهن. جنهن مان افسانا ۽ ناول جنم وٺندا آهن. جنهن مان داناهيءَ کي دان ملندو آهي!

هن جو تعلق ان قبيلي سان آهي، جنهن ۾ هڪ هزار شاعر پيدا ٿيا. جنهن ۾ پريت جي پاڻيءَ مٿان چاهه جي چنڊ جهڙي شاعر حمل فقير به جنم ورتو. هن جي ٻولي سونهن ۽ سڪ جي ٻولي هئي. هن جي ٻولي ميٺ ۽ محبت جي ٻولي هئي.

جنهن وقت اسان سيوهڻ ۾ داخل ٿياسين اها ٽاڪ منجهند هئي اياز جي ان سٽ جهڙي “ڪو پکيءَ جو نه پر، ٿو ٻري کيرٿر”

پنهنجي ويڻيءَ ۾ ٻڌل واچ تڪين ٿي هر هر!! وائڙو وقت وصالن سان رسي ويندو آ تو جڏهن به چيو: “مان هاڻ هلان ٿي جانان”

مون کي اها مائي شدت سان ياد آئي، جيڪا ناريءَ جي روپ ۾ هڪ ندي هئي.اها عورت جيڪا هر نديءَ وانگر باغي ۽ باعمل هئي. اها ناري جنهن جي خوابن ۾ مهاڻن جا سنهڙا ۽ سانورا ٻار مسڪرائيندا هئا.

ڪي ماڻهو پنهنجي وطن ۾ جلاوطن هوندا آهن! ڪي ماڻهو پنهنجي دور جا دروهي هوندا آهن! ڪي ماڻهو مرزا غالب جيان غمگين هوندا آهن

ان نوجوان تي آڱر نه کڻو جنهن جو جنم جلاوطنيءَ ۾ ٿيو! هو جڏهن پيدا ٿيو تڏهن هن جو پيءُ دمشق جي اسپتال ۾

انهن جا وجود وڻ تان لاٿا ويا انهن جو انتم سنسڪار به ٿي چڪو انهن کي پوريو ويو يا ساڙيو ويو؟ سوشل ميڊيا وٽ ان جو ڪوئي جواب ڪونهي